januari 2015
EEN VRUCHTBAAR JAAR
Afgelopen week was ik bezig met de nieuwste zeebrief. Ik dacht deze rustig af te maken voor eind van de week, maar werd woensdag, 7 januari, ook geconfronteerd met het nieuws over de aanslag in Parijs. ’s Avonds op de bank voor tv naar het NOS Journaal kijkend, merkt Sivy terecht 2 dingen op: “Gelukkig zijn wij hier in Herkingen, wat niemand weet te liggen. We gaan toch van de zomer ook naar Frankrijk?!”. Ik stel haar gerust met een “ja schat, maar we gaan langs de kustplaatsjes”, in de hoop dat dat ook zo onschuldig is als het klinkt. Zij reageert met een nuchter “en anders vluchten we gewoon met alle boten de zee op.” Afgelopen week las ik nog een berichtje over de oproer tussen politie en door de honderden illegaal verblijvende mensen rondom de haven van Calais,…., zo’n Frans kustplaatsje. De periode van overpeinzing en uitgebreid eten in de afgelopen weken is voorbij. Verse antifouling zit sinds deze week weer op Shaula’s onderwaterschip. We zijn er vroeg bij. Pc’s en printers maken alweer overuren. Het lijkt een stille periode in watersportland, maar achter de schermen gaan allerlei projecten en voorbereidingen door. Achteraf kun je de balans opmaken, en nu blijkt dat 2014 een erg vruchtbaar jaar was. Mooie tochten gevaren, schitterende mensen om ons heen gehad, en het contract getekend met een klant voor een Sentijn 37IQ, bouwnummer 2. Dit project zorgt voor de nodige mooie “reuring” in binnen- en buitenland. De kerst bleek ook de tijd om familienieuws wereldkundig te maken, want : dochters en schoondochters opgelet, komende zomermaanden worden er vele nieuwe OceanPeople nazaten geboren. Nee, niet bij onszelf, wij zitten inmiddels in de tussenfase: zelf boven de 40, doch onder de 50, met jonge kinderen. Buiten de opa/oma-leeftijd. Vanuit meerdere richtingen kwamen wijzigingen van reisplannen onze kant op. Overigens bespeuren wij hier een trend, want afgelopen jaar hebben meerdere kleine, nog ongeboren, baby’tjes de vaarschema’s van opa’s en oma’s beïnvloed. Ze zijn zich nog niet bewust van hun invloed, maar dat komt snel genoeg. Sommige jaren wisten wij het nog eerder dan de rest van de familie. En wij kunnen heel goed ons mondje dicht houden. Tja, ook het leven behoeft tochtplanning met plan A, én een plan B. En al wordt er in de watersport veel gesproken over vergrijzing. Wij gaan dit geheel natuurlijk te lijf. De baby’s worden OceanBabies, groeien door naar OceanKids om opgenomen te worden in de familie OceanPeople. Groetjes,Yvonne’s Zeebrief
Archiefkast 1.
OOK LEUK
SOCIAL
ADRES
Herkingen Marina
Kaaidijk 29
3249 AJ Herkingen
The Netherlands
CONTACT
e: info@oceanpeople.nl
m: +31(0)6-54766255 (Yvonne)
m: +31(0)6-21287811 (Paul)
Met OCEANPEOPLE kom je verder!
Copyright © 2001-2024 OceanPeople
#10
mei 2014
EEN PARALLELLE WERELD
Afgelopen dinsdagnacht bevind ik me om middernacht bij de S5 boei. Voor de zeevarenden onder ons een bekende ontmoetingsplek: de oversteekplaats van het Scheur, de aanloop van de Westerschelde. Ik bevind me in goed gezelschap: bij mij aan boord van Shaula zijn 4 vrouwen, de deelneemsters aan mijn Masterclass Zij-len 2014. Er vond net een wisseling van de wacht plaats als we arriveren bij de S5. Om ons heen is het druk. Een visser uit Bru net buiten de vaargeul, een veerboot verlaat Zeebrugge, 2 vrachtschepen dicht bij elkaar uitgaand. En ik zie al een vervolgsituatie ontstaan met 1 inkomend, 1 uitgaand en een vrachtschip uit Zeebrugge met ons dan in het middelpunt. Verkeerscentrale Zeebrugge had al gevraagd wat de intenties van de Shaula waren in de eerste situatieschets. "Goedenavond meneer, wij gaan wachten bij de S5." Voor de duidelijkheid en geruststelling van alle grote vaart roep ik de meneer van de Verkeerscentrale zelf op: "goedenavond meneer, ook op de aankomende 3 schepen blijven wij even wachten." "Zeer vriendelijk bedankt", luidt het antwoord. Iedereen blij. Wij maken kleine rondjes bij de boei, op de "stoep". Wilma, aan het roer, vraagt mij voor de zekerheid of die grote jongen hier ons wel gezien heeft. “Koers en snelheid zo behouden,” antwoord ik. Het rondjes varen is voorbij. Na die grote jongen uit Zeebrugge, die via onze stoep invoegt op het Scheur, kunnen wij noordwaarts varen naar de veiligheid van het ondiepere water van de Vlakte van de Raan. Het zicht is na de miezer goed. Nog lang zie ik de lichtjes van Zeebrugge en de nieuwe lichting vrachtschepen. Het groen boven wit van een visser is op prettige afstand van ons te spotten. Op de marifoon horen we de conversaties met verkeerscentrales. Deze levendige wereld is er elke nacht. Ook als wij veilig in ons bedje thuis liggen.
april 2014
NIKS VERANDERD
Zoals een ieder foto’s maakt van z’n kinderen, neefjes en nichtjes op de muziekpaddestoelen van de Efteling, zo maak ik ieder jaar rond 30 april foto’s van de kinderen voor de Red Sand Towers, in de monding van de rivier de Thames. De kinderen veranderen, de Red Sand Towers niet. De meeuwenfamilies op de torens leven hun levens. De blauwe getoogde deuren in de kademuur van Ramsgate, het restaurant op de buitenste pier, de blauwe havenmeestercontainer, het protocol van binnenvaren: niks veranderd. Havenmeester Robert van de RNSYC in Oostende laat in alle vroegte zijn stem schallen over een bijna lege haven: niks veranderd. Heerlijk vind ik het telkens weer Dover Coastguard haar “maritime safety broadcast” te horen aankondigen en het “Information bulletin for traffic in the Dover Strait” te horen uitspreken: niks veranderd. Het enige wat wel verandert ben ik zelf. Al sinds half jaren negentig maak ik deze tocht op zee, langs mijn vertrouwde strand van Vrouwenpolder, de onveranderde Belgische flatgebouwen, de E11 en E10 van de Passe de Zuydcote, de industrie van Duinkerke, op naar de krijtrotsen van Dover. Geweldig zoals je er eigenlijk van uit mag gaan/gaat dat deze wereld deze wereld blijft. Alleen ik zelf, mijn boot en de apparatuur aan boord maken een zichtbare evolutie door. Ik verheug me nu al op het binnenvaren van Londen. Door de Thames Barrier: “Take Foxtrot span, between the green arrows.” Niks veranderd: met dank aan de verkeerspost London VTS.
maart 2014
HET LIJKT WEL EEN 1-APRIL GRAP
Sinds ik met tranen over mijn wangen op een mooie maandagochtend in juni 2000 onder de Verrazano- Narrows Bridge New York ben binnengevaren, met Miss Liberty om de bocht, hebben maandagochtenden een fijn gevoel gekregen. Ook vandaag is het een bijzondere maandagochtend. Aan de Engelse zuidkust vaart Paul straks met het tij mee de Solent op, via The Needles. De Solent Run editie 2014 heeft een perfecte start gehad. Op 48 uur tijd met een oostenwind in 1 streep van Herkingen naar de Solent. Ieder jaar is het doel om via de westzijde van de Solent naar Cowes te gaan. Dit is in 9 jaar tijd 1 keer volbracht. Vaak staat er harde westenwind, is er al te veel tijd gaan zitten in de hink-stap-sprong heenreis. Vorig jaar was zelfs een heel ander verhaal. De eerste week april 2013 was behoorlijk kouder, met een stevige oostenwind. Zo stevig voorspeld gedurende een week dat héén geen probleem zou zijn naar de Solent, maar térug…… het werd het IJsselmeer en de Nederlandse kust. Was al afzien genoeg. Terwijl Paul op zee zit, en het bijna 1 april is, zit ook ik niet stil. Vandaag staat er een grote takelklus op het programma. Geen boot in of uit het water, maar “ik heb besloten” het kantoor weg te laten halen. Hoe vind je dat? Stel je voor: je gaat nietsvermoedend weg, komt een week later terug en je kantoor is gewoon weg. 1 April, Bananasplit, …. Maandag over een week in alle vroegte zal ons nieuw kantoor geplaatst worden. Een schitterende vierkante ruimte vol inspiratie en energie, waar we u met plezier verwelkomen. Nieuwe ontwikkelingen in 2014, niet alleen in huisvesting en mentale energie. Ook voor duurzame, betaalbare, energie aan boord is OceanPeople vanaf nu het aangewezen adres: bent u op zoek naar nieuwe accu’s, had u lithium als optie opzij geschoven, dan kunt u nu terugkomen op uw beslissing. Sinds kort zijn wij dealer van de betaalbare oplossing van Lithium IJzerfosfaat accu’s. Een indicatie: een 100Ah Li-Ion pack (vergelijkbaar met een 200Ah lood-accu) kost € 695,- inclusief BTW. Komende maand komt de demoset aan boord van Shaula.
28 februari 2014
NIEUW MATERIAAL
Zoals een schaatser toe is aan nieuwe ijzers, zo zijn Pauls bootschoenen toe aan vernieuwing. De zolen vertonen slijtage, de vorm is er uit. Sterker nog: de gaten vallen er in. Dat krijg je als je het hele jaar op bootschoenen loopt. Hier kan geen optimale grip meer mee behaald worden. Soepele sprintjes en sprongen over dek en steiger zullen resulteren in valpartijen. Prestatie gaat achteruit. Dit wordt geen gouden medaille, om nog maar even in Olympische sferen te praten. Tijd voor materiaalvernieuwing. Het stadium “onderhoud” is voorbij. Dan zijn er twee paden: 1. Breng de nieuwste trend, materiaalkeuzen en vormgeving in kaart. Ga voor een upgrade. 2. Pak de laatste bestelbon en tik het nummer in. Paul gaat voor optie 2. Helaas: Timberland Annapolis 74017, 10W, is tijdelijk niet meer leverbaar. Wanneer weer wel is nog onbekend. Met het nodige gegrom wordt optie 1 opgepakt. Een poging die tot nog meer gegrom leidt, of beter geschreven “lijdt”. “Hoe kan een fabrikant dé succesvolle klassieker uit het assortiment halen?” Project Materiaalvernieuwing is nog niet afgerond. Optie 2 wordt nu onderzocht via contacten in de VS. Daar zijn ze schijnbaar nog leverbaar. Zo zie je maar hoe verknocht je kunt zijn aan je merk. Als het lukt bestelt hij 4 paar schoenen… Tot die tijd worden de reserveschoenen, van een ander type en kleur, lager op de ranglijst, uit de kast gehaald. We gaan, tijdelijk, voor zilver.
juni 2014
ONZE ADVENTURE CRUISES - ZUID EN NOORD
Deze zomer maken we 2 mooie zeetochten: de Channel Adventure Cruise en de Baltic Adventure Cruise. We varen langs de kustlijn van de Seine Baai naar de Kanaaleilanden en via Isle of Wight terug naar Nederland. Een mooi rondje Kanaal, met 17 motorboten. Noordwaarts gaan we op ontdekkingstocht naar Denemarken, Zweden, Polen en Duitsland, met 18 zeiljachten en 2 motorboten. Schiterend vaargebieden. Op onze oceanpeople.blogspot.nl zijn we dagelijks te volgen. In september komt er weer een reguliere zeebrief. Tot dan!
#06
20 september 2014
MIJN WERKPLEK
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik niet één maar twee werkplekken heb. Beide liggen aan een steiger/steigertje. Vanaf beide plekken heb ik uitzicht op het water. Het is net als de zoekplaatsjes: zoek de 7 verschillen. Je laat je blik over beide plaatjes gaan en registreert het geheel. Op land – plaatje 1 - staat ons, dit jaar nieuw geplaatste, kantoor te glimmen; in het water – plaatje 2 - ligt een antraciete romp te glimmen. En dan kun je de verschillen aanwijzen, direct of even zoeken. Verschil 1 Op land heb ik overal stahoogte plus een meter. Aan boord: stahoogte plus 20 cm, of minder. Verschil 2 Kastruimte te over op kantoor. Aan boord moet je toch veel meer plannen wat waar. Verschil 3 Ik drink dezelfde koffie op beide werkplekken, maar aan boord heb ik de luxe van een Nespresso Magimix Automatic. Op kantoor heeft die de geest gegeven en is in de haast vervangen door zo’n gratis aanbiedingsding van een kantoorbenodigdhedenhandel, van het merk van de concurrent. Is nog een puntje van aandacht. Verschil 4 De werkdagen aan boord zijn soms 3x zo lang met korte pauzemomenten. Een 24x7-mentaliteit. Niet direct een zichtbaar verschil, maar het is er wel. Verschil 5 De ene werkplek beweegt als ik door een golf van 2 meter snij; de andere beweegt als er een bootwagen met boot op de trailer voorbij rammelt. Verschil 6 Tja, de zitplek. Het meest in het oog springende detail. Op kantoor staat een nieuwe bureaustoel. Zo een met extra zacht leer voor de rug- en billenpartij. Goed gevormde hoge rugleuning. Uit de categorie “geschikt voor 8 werkuren of meer”. Aan boord in de kuip: een teakhouten plank, met een polyester rugleuning. Vaak zonder kussentje. Uit de categorie “24 uur of meer”. Ik speur naar het zevende verschil, maar kan die niet direct duiden. Bij verschil 6 was ik eigenlijk al gestopt met de gedachte: “En toch, ik prefereer de werkplek op het teakhout”. En waarom? Ik vermoed dat iedereen dat kan invullen.
#07
26 oktober 2014
SINGING IN THE RAIN
Stel, je zet jezelf eens heerlijk weg op één van de drie bankjes op het terrein van Herkingen Marina. Je kunt er altijd wel één kiezen zodat je uit de wind zit. Goed zicht op haven en havengeul. Even het gezicht omhoog om de zon te koesteren. Je kunt op het gemakkie de jaarlijkse rituelen aanschouwen. Als in een Haanstra-film zie je “ons”, het havenvolkje, sjouwen en bezige bezigheden uitvoeren. In het voorjaar: zeilen erop, reddingsvlot aan boord, talloze boodschappentassen en –dozen tillen. In september en oktober voltrekt alles zich in omgekeerde volgorde. Wij, aan boord van Shaula, zijn niet anders. Wij hebben een ritueel in de herfstvakantie. Althans dat probéren we. Weer en wind moeten daarbij helpen. Het is ons jaarlijkse vakantie-uitje. Liefst een paar dagen de Zeeuwse Delta in, maar minimaal een rondje Grevelingen en een overnachting aan een eilandje waar onze diepgang het toelaat. Sinds de Adventure Cruise naar de Azoren in 2011 is er een klein element aan toegevoegd: een ontmoeting met de Novatrix, een van de toenmalige deelnemers, die ook een Rondje Grevelingen op haar herfstprogramma heeft. Op woensdag is er al even Whatsapp-contact. De ontmoeting kan plaatsvinden op de Ossenhoek. “Hé, is daar genoeg diepgang?” Goed om te weten, en ja, we komen graag op de lunch. Donderdag zeilen we erheen. Tikje gereefd, de kinderen aan het roer. Jules heeft als nabij toekomstplan “een klein kajuitbootje hebben”, met hulp van pa en ma, om zelf te gaan pionieren op de Grevelingen. Het is mooi weer en we besluiten aan de steiger te blijven. Natuurlijk kletsen we over de “vorige keer” op dit onbewoonde eiland, toen we de oude Shaula in de herfstzon aan het poetsen waren om in de verkoop te zetten. Vrijdagochtend regent het. Wind is in de nacht al toegenomen naar een 5 Bft. In de middag zou het wat gaan opklaren, dus we slapen uit, lezen de nieuwe boeken en Skyradio staat op. Verwarming aan. Door de laatste zeezeiltraining blijken de zeilbroeken van de kinderen al van boord (oeps, vergeten), dus doen ze de oversized volwassenen broeken aan. Het miezert nog, het zicht is matig, de zuidenwind een 4, vlagen 5. Het is bijzonder rustig op het water. En wij, wij hebben het geweldig naar ons zin. Om de beurt staan we aan het roer, eten we koekjes met koffie/sap, en kletsen. Terug in de haven gaat de lasagne in de oven, de wijn in de glazen. Ons herfstritueel zit er weer op.
#08
4 november 2014
AFGELOPEN MAAND BEN IK BIJNA GESTRAND OP
ZUID-AFRIKA
Niets vermoedend koerste ik loodrecht op land. Net op tijd werd ik wakker en ben overstag gegaan. Achteraf lijkt het een doelbewust manoeuvre. Sorry, nee, ik had graag de schijn hooggehouden maar ik geef het eerlijk toe. Gewoon een kwestie van verslapping van aandacht, te weinig tijd voor mijn navigatie. Ik kan er gelukkig aan toevoegen dat dit alles zich virtueel heeft afgespeeld: in een opwelling ben ik gestart als deelnemer aan de Volvo Ocean race-game. Zonder aanschaf van dure zeiltjes, waypoints of andere hulpmiddelen. En als je dan 12 uur later “even” vergeet te kijken op je game gaat het bijna fout. Ik lig ergens op plek 59.000, gezellig omringd door allerlei nationaliteiten in een broeder- of zusterlijke strijd. Ik weet niet of het, afgelopen week actuele, vrouwenquotum in deze activiteit gehaald wordt. In de top van ons “real live” bedrijf in ieder geval wel. Vanochtend lees ik over het aan de grond lopen van Team Vestas Wind. Niet virtueel, helaas. “Hoe is het mogelijk?” is toch m’n eerste reactie, na in dezelfde zin gelezen te hebben dat de bemanning veilig is. Plotter voor je neus, 1000% procent gefocust. Maar dat is altijd makkelijker gezegd op land, met zelfs het kleinste bospaadje in kaart op de telefoon. Dat is een verkeerd referentiekader, net als het foutieve beeld dat je in álle havens áltijd goed en snel internet tot je beschikking hebt. De realiteit is anders. Ik ben blij dat ikzelf niet aan de grond zit. Ik ben blij dat de zeilers van team Vestas Wind veilig aan land zijn. Gebeurd is gebeurd. Evalueren en hoe en wat zal zeker de komende tijd de sponsor en de organisatie bezig houden. Ik zeil ondertussen verder en probeer mijn concurrenten, waaronder mijn collega, te verslaan.
#09
30 januari 2014
WIE WEET WAAR HET NOORDEN IS?
“O ja, mam, ik had beloofd dat ik morgen een kompas mee zou nemen naar school…”, klinkt het vanuit de donkere slaapkamer van Sivy, “dat gaan we morgen al behandelen.” Een zucht ontglipt me, en dat zegt ze nú. Voor m’n gevoel hebben we wel honderd kompassen in huis, op de boot, overal, want telkens als we weer een leuk speelgoedkompasje ergens onderweg zien, antwoord ik met “nee, dat kopen we niet, want we hebben er al zo veel.” Maar nu moet ik graven in m’n geheugen. Ligt het peilkompas op de boot of op kantoor? We hebben nog een oude Sestrel Moore in de schuur, van de “oude Shaula”. “Jules, doet die sleutelhanger het nog van jou?” Oh, op een iPod is niet standaard een kompas aanwezig. Nee, ze krijgt niet mijn iPhone mee. Dan maar die doos uit de schuur. Sta ik ’s avonds laat met enige weemoed te kijken naar een toch wel erg oud en vervuild kompas. Niet geschikt meer voor Marktplaats. De windrichtingen zijn amper te lezen en de luchtbel lijkt groter. “Ik rij morgenochtend wel wat vroeger langs kantoor om het handpeilkompas op te halen”, zegt Paul. Maar ja, dan moet je nog wel even uitleggen hoe dat werkt, dat die kinderen uit groep 6 én de juf niet er gewoon van bovenaf op kijken, maar er doorheen. “Zeg, weet je wat er jaren naast je werkplek ligt?” Verhip, helemaal vergeten, dat mooie Weems & Plath kompas van Hinckley. Als presse papier relatiegeschenk gekregen van de sales-meneer in de tijd dat wij in overleg met de Amerikaan de mogelijkheid onderzochten om als Hinckley- importeur te gaan optreden. Dat is nog van ver voor de crisis in 2008. Het messing omrande kompas ligt gewichtig in de hand. Dochterlief heeft de blits gemaakt in de klas. In groepjes zijn de windstreken behandeld. Kunnen ze allemaal op ontdekkingsreis, over zee en over land. Eind maart gaat de Solent Run weer van start. Dan wordt het kompas van Shaula extra gewaardeerd. Geen concurrentie van de GPS in deze week. Het kompas staat in de schijnwerpers. De koers bepalen de cursisten zelf. In ieder geval naar het Westen op de heenreis en het Oosten op de terugreis. Soms is het leven simpel.
Yvonne’s
Zeebrief
Archiefkast 1.
OOK LEUK
ADRES
Herkingen Marina
Kaaidijk 29
3249 AJ Herkingen
The Netherlands
CONTACT
e: info@oceanpeople.nl
m: +31(0)6-54766255 (Yvonne)
m: +31(0)6-21287811 (Paul)
Met OCEANPEOPLE kom je verder!
Copyright © 2001-2024 OceanPeople
januari 2015
EEN VRUCHTBAAR JAAR
Afgelopen week was ik bezig met de nieuwste zeebrief. Ik dacht deze rustig af te maken voor eind van de week, maar werd woensdag, 7 januari, ook geconfronteerd met het nieuws over de aanslag in Parijs. ’s Avonds op de bank voor tv naar het NOS Journaal kijkend, merkt Sivy terecht 2 dingen op: “Gelukkig zijn wij hier in Herkingen, wat niemand weet te liggen. We gaan toch van de zomer ook naar Frankrijk?!”. Ik stel haar gerust met een “ja schat, maar we gaan langs de kustplaatsjes”, in de hoop dat dat ook zo onschuldig is als het klinkt. Zij reageert met een nuchter “en anders vluchten we gewoon met alle boten de zee op.” Afgelopen week las ik nog een berichtje over de oproer tussen politie en door de honderden illegaal verblijvende mensen rondom de haven van Calais,…., zo’n Frans kustplaatsje. De periode van overpeinzing en uitgebreid eten in de afgelopen weken is voorbij. Verse antifouling zit sinds deze week weer op Shaula’s onderwaterschip. We zijn er vroeg bij. Pc’s en printers maken alweer overuren. Het lijkt een stille periode in watersportland, maar achter de schermen gaan allerlei projecten en voorbereidingen door. Achteraf kun je de balans opmaken, en nu blijkt dat 2014 een erg vruchtbaar jaar was. Mooie tochten gevaren, schitterende mensen om ons heen gehad, en het contract getekend met een klant voor een Sentijn 37IQ, bouwnummer 2. Dit project zorgt voor de nodige mooie “reuring” in binnen- en buitenland. De kerst bleek ook de tijd om familienieuws wereldkundig te maken, want : dochters en schoondochters opgelet, komende zomermaanden worden er vele nieuwe OceanPeople nazaten geboren. Nee, niet bij onszelf, wij zitten inmiddels in de tussenfase: zelf boven de 40, doch onder de 50, met jonge kinderen. Buiten de opa/oma- leeftijd. Vanuit meerdere richtingen kwamen wijzigingen van reisplannen onze kant op. Overigens bespeuren wij hier een trend, want afgelopen jaar hebben meerdere kleine, nog ongeboren, baby’tjes de vaarschema’s van opa’s en oma’s beïnvloed. Ze zijn zich nog niet bewust van hun invloed, maar dat komt snel genoeg. Sommige jaren wisten wij het nog eerder dan de rest van de familie. En wij kunnen heel goed ons mondje dicht houden. Tja, ook het leven behoeft tochtplanning met plan A, én een plan B. En al wordt er in de watersport veel gesproken over vergrijzing. Wij gaan dit geheel natuurlijk te lijf. De baby’s worden OceanBabies, groeien door naar OceanKids om opgenomen te worden in de familie OceanPeople. Groetjes,
#10
