14 december 2022

BEN ER WEER. DE ZEEBRIEF IS AFGESTOFT

Hé, hallo, goeiedag, hoe is ie? Ik ben weer terug op deze plek op de website. Ben niet weggeweest van mijn werkplek, op kantoor of boot, maar je hebt me even hier op deze onlineplek niet gezien. Het laatste beeldmateriaal boven de laatste zeebrief was redelijk dramatisch: een grootmazig hek met een dreigend bord dat het jachthaventerrein Verboden Toegang is. Hoe dramatisch, hoe apocalyptisch. Covid, Corona, pffff… Het jaar 2020, en het daaropvolgende jaar, hebben we achter ons gelaten, afgesloten, deurtje dicht. De mondkapjes diep in een laatje weggestopt. Niet meer over hebben. Alhoewel, het is maar net met welke bril je kijkt, want we hebben een aantal fantastische tochten gemaakt. Twee jaar, net na de opening van landsgrenzen, naar de Franse kust van St Malo – Tréguier, en helemaal naar de Azoren. En iedereen was het er over eens: zit je op zee, dan is je focus op veilig aan de andere kant komen. Niet meer, niet minder. Zo min mogelijk nieuws, geen NOS-app, weinig ruis. Met name contact met je bemanning en de andere schepen om je heen. Gek genoeg zijn er sinds de jaren 2020 en 2021 meer nieuwe aandachtspunten in ons vizier gekomen. Niet meer alleen het weer, behoud van boot en bemanning, maar ook agressieve orka’s en minder agressief maar bloedserieuze Britse douaniers waarmee je het nog niet geheel uitgekristalliseerde in- en uitklaringsprotocol doorloopt. In 2022 komen we in Deense wateren een konvooi Russische oorlogsschepen, inclusief onderzeeër, tegen. Ze maken zich pas na herhaalde marifoonoproepen van de Deense autoriteiten kenbaar. Het bezorgt onze Sivy kippenvel, en wij discussiëren er weer op los aan boord. De Kersttijd is een moment van reflectie en vooruitkijken met familie en vrienden, maar een paar dagen op zee met je, opgroeiende, kinderen, met aanhang, in de kuip is ook zeer waardevol. Een echte aanrader. Door die krankzinnige, veranderende wereld de afgelopen jaren kon ik geen inspiratie vinden of beter gezegd, kon ik me er niet toe zetten, een Zeebrief te schrijven. Live goes on. En er gebeuren ook zoveel leuke dingen. Deze winter staat de Thalia, de zeilboot van Jules, de Defender 27, op de kant. Groot onderhoud. Paul en Jules hebben alle elektra, elektronica, afsluiters vervangen, wandbekleding uit het interieur gehaald voor schilderwerk, en last but not least, de Yanmar 1GM10 motor losgekoppeld. Komende week wordt dit 90 kg blok eruit getild met de vorkheftruck en zal een kleine refit ondergaan. Ze gaan deze gereed maken voor HVO100, de synthetische diesel, waar veel over te doen is. Wel of niet goed voor je motor, wat doet het met de pakkingen? Het lijkt mij de toekomst, zolang we niet met z’n allen over kunnen gaan op elektrische aandrijving. En trouwens, misschien is het wel een prima oplossing in het totale pallet van transformatie naar een wereld zonder fossiele brandstof. Ik ga me de komende tijd verder verdiepen in deze materie. Op de afgelopen METSTRADE in de RAI heb ik met veel interesse staan kijken bij de innovaties op het gebied van elektrische aandrijving/hybride oplossingen. Met enige regelmaat zal het project Thalia 2.0 op onze OceanPeople-Instagram te zien zijn. De klussenlijst is lang, maar het doel op de horizon is duidelijk: een veilig zeegaand jachtje voor lange(re) reizen. Ik sluit deze zeebrief af zoals de laatste: ik wens iedereen een goede gezondheid toe. Zorg goed voor elkaar. Houd contact. Groetjes,

Yvonne’s Zeebrief.

OOK LEUK

SOCIAL

ADRES Herkingen Marina Kaaidijk 29 3249 AJ Herkingen The Netherlands

CONTACT e: info@oceanpeople.nl m: +31(0)6-54766255 (Yvonne) m: +31(0)6-21287811 (Paul)

Met OCEANPEOPLE kom je verder!

#31

27 oktober 2017

EN WE NOEMEN JE “THALIA”

“Gefeliciteerd met jullie eigen zeilboot,” zegt Kees plechtig, terwijl hij Jules en Sivy de hand schudt. Zojuist hebben zij ieder hun deel van de aanschafprijs contant aan hem overhandigd: 50 eurocent elk. Handtekeningen zijn onder het contract geplaatst en de deal is rond. “Even opnieuw, dat ging te snel,” roep ik, terwijl ik me in een hoek wring in de kajuit van de Defender 27 om een zo groot mogelijk beeld te pakken van de trotse en lachende gezichten. Hilde doet hetzelfde tegenover me, ook met telefoon in de aanslag. Ik heb stahoogte binnen. Als enige in ons gezin. Há! De herfstvakantie is heel anders begonnen dan 2 weken geleden gedacht. In plaats van een zeiltochtje op de Grevelingen of naar België, wordt het een jachttransport van Uitgeest naar Herkingen via de staande mast route. Prachtig weer! Zonder kachel aan boord. Geen probleem dit weekend met de warme zuidenwind. Jules en Sivy staan al dagen te poppelen. Mastje platgelegd, met behulp van de triangel en de strijkwanten, om de doorlooptijd te verkorten: doorvaarthoogte is gereduceerd tot 2 meter. Onze oude Shaula, de Victoire 1044, had eenzelfde strijkinstallatie. Dat hebben we nooit aangedurfd om te gebruiken. Op de Defender was het al een dingetje, met zijwind in het haventje naast de snelweg A9. Ik was chaufffeur, spullendrager en fotograaf vanaf de wal, dus ik zwaai de 3-koppige bemanning uit na de koop afgesloten te hebben met de Beste zelfgebakken appeltaart en koffie van “Lekker aan de Haven”. Ik heb het sterke vermoeden dat Paul nog het meest geniet van deze trip. “Ik zou vroeger een moord gedaan hebben voor zo’n bootje op m’n 12e of 16e”, roept hij, “ik was toen überhaupt nog nooit op een kajuitjacht geweest.” Wilde plannen over ankeren bij het Werkeiland in Bergen op Zoom bij de sluis worden onderweg besproken. Pauls jeugddroom. Shaula steekt te diep om dat nu nog te doen. Paul draagt na het wegmanoeuvreren uit de box de helmstok over aan Jules. Na een dag bedient die de gashendel met zijn voet terwijl hij over de mast geleund staat. Ook Sivy vaart de boot weg na overnachtingen op de reis dwars door Zuid-Holland. Acht hele liters diesel verbruikt de 1- cilinder Yanmar (9 pk) tijdens een dagtocht van 11 uur. Paul is druk in de weer met dekzwabber en puts. In Willemstad ontmoet ik de wereldreizigers en neem ze mee uit eten. Onderweg hadden ze al hun mobiele apparaten op kunnen laden bij Erica en Thomas, OceanPeople-klanten, die op 50 m afstand blijken te wonen bij de gratis ligplaats in Woubrugge aan het kanaal. Handig van die elektrische oplaadpunten onderweg. Ik hoor alle verhalen en dromen aan: wereldzeeën zullen bevaren worden, Azoren 2021 komt in beeld, de OceanPeople uitrustingslijst is doorgenomen en het boek Solo ligt weer boven op de stapel. Maar eerst: woensdag nieuwe lijntjes, vallen en stootwillen. De eigenaren overleggen over alle kleurstellingen. Mast wordt omhoog getakeld door ons vier. Overal in de haven worden boten ontmanteld voor de winter, profiterend van het extreem warme herfstweer. Wij zijn een boot aan het prepareren alsof het vaarseizoen gaat beginnen. Donderdag zeilen we in het zonnetje met een windje 4 Bft op de Grevelingen. Fantastisch! Voorafgaand aan de overdracht had Jules de naam van de Griekse godin van de bloei, de jeugdigheid, Thalia, voorgedragen aan Sivy en deze werd akkoord bevonden. Met de klemtoon op de eerste “a”. Zeilend om de Mosselbank bedanken Jules en Sivy in een supersnelle “denaming” procedure de Kâma voor alle diensten en wordt de Thalia een behouden vaart toegewenst, onder begeleiding van een fles bubbels. “Dat we vele mijlen samen gaan varen!”

13 maart 2017

ZEE-AVONTURENVERKOPER

“En wat doe jij voor de kost? Nou, ik verkoop zee-avonturen.” Hoe vind je die? Ik vind hem machtig mooi. Klinkt goed. Hoe word je dat, is daar een opleiding voor? Ik krijg deze beroepssticker opgepakt tijdens een gesprek met de Nauticlink-man. Op een zonnige woensdagmiddag half februari heb ik ons jaarlijkse advertentiecontactmomentje. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. De sneeuw is weg, het water glinstert en de Sentijns gaan binnenkort het water uit voor een verfrissing aan de onderkant. Met het mooie rustige weer zetten we de zeilen er alvast op. Eind van de maand start de eerste zeezeiltrainingstocht naar de Solent. Maar de primeur van 2017 hebben Sivy en ik al op onze naam gezet op de eerste vrijdagavond van maart. Aan boord van Shaula staat de kachel op standje “hoog”, muziekje aan, aansluitend Gooische Vrouwen 2 in de DVD-speler, wijntje, frisje, chips. Verder is die nacht helemaal niemand op de haven aanwezig. We halen herinneringen op aan de Azorenreis. Sivy vertelt van het zinnenspelletje met Jules: om en om telkens de nog komende zin uit de film hardop voorzeggen, na Gooische Vrouwen al tig keer gezien te hebben tijdens die 3 maanden. Dat de Azorenreis 2016 ook bij de andere bewoners van ons Azoren-dorp de geest bezig houdt, is wel duidelijk als Ernst een lezing verzorgt tijdens de Hiswa, Guido de eerste én tweede plaats inneemt bij de fotowedstrijd van de Breehorn-zeilers, en de eerste (repeater-)aanvragen voor de Azorenreis Editie 2021 ons bereiken. Deze maand openen we de mogelijkheid om je op de mailinglijst te zetten. Voor de één is drie maanden weg geen enkel probleem, de ander moet dit een aantal jaar vooraf gaan plannen. Iedereen uit ons Azoren-dorp waaiert uit, binnen Nederland, Duitsland en naar de andere kant van de Atlantische Oceaan, maar de mentale lijntjes blijven bestaan. En ik weet zeker: gebeurt er iets heftigs met één van ons, dan zorgt de tamtam voor nieuwsverspreiding en wordt er gebeld, ge-appt en ingesprongen. Afgelopen maand is het andere zee-avontuur, dat van de Vendée-Globe zeilers, afgelopen, met Pieter Heerema op de 17e plaats. Ik google even op de deelneemster van weleer, Ellen Macarthur. Ik weet dat ze een stichting is begonnen, maar dacht “wat is die nu aan het doen?”, zoals je wel vaker hebt als iemand even uit je systeem is. Ik lees met veel interesse over het begrip “circular economy” en kom van het een in het ander, ook op Nederlandse sites. De definitie luidt: een circulaire economie is een economisch systeem waarin waarde behouden blijft of ontstaat door producten en grondstoffen te hergebruiken en vernietiging van grondstoffen te minimaliseren. Uiteindelijk zijn we allemaal al wat jaren met dit thema bezig, alleen al denkende aan de afvalscheiding. Maar als je op zee zit, zeker voor langere tijd, ben je je intens bewust van de aarde, de schoonheid, en jezelf als klein element in het geheel. Ondanks, of mogelijk juist dankzij, de nieuwe leiders als Trump aan de overkant en populisten aan deze kant, komen er meer en meer initiatieven van burgers en bedrijven om zuinig te zijn op deze wereldbol. Met alles wat erop rondloopt. Ook wij als OceanPeople houden ons bezig met dit thema binnen ons vakgebied. Heel concreet met een product als de lithiumaccu, die zo gemaakt wordt dat deze kan worden opengeschroefd. Elk onderdeeltje kan vervangen worden in het onwaarschijnlijk geval dat er iets niet goed zou zijn. Geen wegwerpartikel meer. En ons doel is om met onze zee-avonturen iedereen het zijn op zee te laten beleven, op die paar vierkante meters, in je eigen cirkel tot de horizon. Je hebt de gelimiteerde omgeving van je voorraden, spullen en bemanning. Directe hulp alleen van de boten om je heen. Je wordt op een mooie manier teruggeworpen op jezelf. Ik hoop altijd dat ieders zee-gedachten voortzetting krijgen op land.

10 februari 2017

EVOLUTIE, LANGZAME MAAR GESTAGE VERANDERING

“Bij banken hoef je niet aan te kloppen, want die zeggen: Paarden en boten, dat gaat naar de klote.” Ik schiet in de lach als ik de uitspraak op de tv hoor. Ik zit te kijken naar een reportage van het programma Stand van Nederland op een van de NPO zenders. De investeerder (Pa) van de schitterende stoeterij doet deze krasse uitspraak naar aanleiding van de vraag van de interviewer hoe dit alles gefinancierd wordt. Geweldig, hè. Gewoon doorgaan!! De Pa had in het verleden “geluk” gehad. Je zag gewoon een hardwerkende briljante zelfstandig ondernemer staan, die zijn zoon en schoondochter op weg heeft geholpen. Die “bank-opmerking” bezorgde mij wel een momentje van herkenning. En dan heb ik in mijn vorige leven nog in die branche gewerkt ook. Mijn opties uit de optieregeling, i.v.m. goede prestaties uit het verleden, zaten ten tijde van mijn zelf geïnitieerde ontslag helaas effen in een dipje. Maar dat is ondertussen alweer een hele tijd geleden, een ander tijdperk. Ik kende trouwens dat hele tv-programma niet, maar soms blijf je voor de buis hangen. Ja, er zijn tijden dat ik nog een ouderwetse “lineaire kijker” ben, zoals dat tegenwoordig heet. Het was sinds vorig najaar ook even wennen aan de nieuwe presentatie op radio 2 in de ochtend voor negenen. Maar na een paar maanden waarderen we Gerard Ekdom en switchen we niet terug naar SkyRadio, waar de kerstliedjes nu toch wel echt verdwenen zijn. 2017 is begonnen en goed ook. We zijn trots op de nieuwe website van OceanPeople Yachts. En ons motto blijft onveranderd “met OceanPeople kom je verder”. Op elk watersportterrein. Niet alleen de ver(de)re bestemmingen, maar ook met onze kijk op bootuitrusting en energievoorziening. Mijn doel is het leveren van duurzame energie: abstract via trainingen, reizen én tastbaar via lithium accu’s en zonnepanelen. De vraag na 2 jaar rondzeilen in 1999-2001 die ik regelmatig heb moeten beantwoorden was “En ben je veranderd?”. In eerste instantie dacht ik altijd van niet, maar natuurlijk vormt het je wel. Twee hele jaren zwerven, met je luxe eigen wereldje bij je. Die vraag wordt nu nooit meer gesteld. Wees gerust, ik verander niet. Hoewel, ik zelf ben nu ook present op Instagram. De eerste 2 foto’s staan er, bij mijn alter ego weerheks. En lieve mensen, komende maand niet vergeten de keuze te bepalen voor de verkiezingen op 15 maart. De wereld verandert. Je eigen kijk verandert mee. Ook al denk je misschien van niet. Mocht je voor zaken of vakantie in het buitenland zitten, even de volmacht invullen voor de betrouwbare buurvrouw of familielid…. Die dag te druk met besprekingen, dan maar heel vroeg of heel laat het stembureau invliegen. De opkomst moet gewoon zeer hoog worden, vind ik. Met alle nieuwe trending topics als “nepnieuws, alternatieve feiten, de tegenstander wordt (standaard) gewoon betaald om tegen je te zijn” lijkt er een parallelle wereld te ontstaan op deze aardbol, waar ik dan, kennelijk, ernstig naïef maar blij over heen huppel. Doe maar gewoon, dan ……. Ik zet het volume van de radio omhoog bij het vrolijke “hier werk je harder bij”-liedje van deze maand, “Shape of you” van Ed Sheeran. En ga met volle energie verder met de beschrijving van de vaaretappe van de Kanaaleilanden naar het Isle of Wight. De landmassa’s liggen waar ze vorig jaar ook lagen; het water stroomt er nog steeds heen en weer. Gelukkig!

12 januari 2017

ERFELIJK BELAST

Max Verstappen racet in snelle auto’s met vader Jos op de achtergrond, Alec Deckers slaat een balletje net als vader Krajieck, Jordi Cruijff zit ook in de voetballerij. Zo vader zo zoon. Onze Jules droomt van zijn wereldreis over zee. Hoe zou hij daar nou op komen? Twee jaar geleden kwam er een speciaal notitieboekje waarin de lijstjes en aandachtspunten worden vastgelegd. Aantekeningen over de route en het eten. Ik kon niet nalaten te zeggen dat Pa en Ma daar advies in geven. “Ik kan je zo de map van kantoor laten zien. Hoef je het niet meer zelf uit te zoeken.” Het inspiratieboek Solo (van Tania Aebi) had hij in een paar dagen uit. Onze zeil- en reisfoto’s van toen zijn oud vertrouwd. Het enige wat ik direct bedongen heb, is dat we geen mannelijke variant van “zeilmeisje Laura” wilden hebben. “Je wacht maar tot je 18e. Na je middelbare school.” De droom is niet weg. De oversteek van de Azoren naar Engeland afgelopen zomer heeft het verlangen naar de zeereizen alleen maar groter gemaakt. Eerste vereiste is natuurlijk wel: een boot. En zelfstandig ervaring opdoen. Jules is gestart met zijn zoektocht naar een zeewaardig zeilbootje. En wij kijken mee. Hij heeft geen wedstrijdaspiraties. De snelle en ranke J’s, Mini-Transat 6.50, Figaro’s blijven buiten beeld. En het budget is natuurlijk ook een dingetje. “Hoe krijg ik ooit in m’n leven genoeg geld bij elkaar om een boot te kopen en dan ook nog weg te gaan?”, zucht Jules vertwijfeld, “hoeveel kost een Sentijn nou precies?” Denk groot, jongen. Denk “outside the box”. En dan komt alvast het eerste resultaat na wat googlen: ”met 1 uurtje gitaarspelen als straatmuzikant kun je zo 50 euro per uur ophalen.” Ik denk dat in mei in Londen een Nederlandse knul zijn repertoire naar een uur probeert uit te breiden. Daarnaast begint het studeren. Het Klein Vaarbewijs boek ligt al een tijdje in huis. Vanaf z’n 16e kan hij examen gaan doen. Learning on the job zit ook in het programma. Routes digitaal verwerken. Vertrouwd raken met zeekaarten, waypoints, afstanden, havenaanlopen. En in de praktijk blijkt dat onze woorden en daden al sinds dag 1 van zijn bestaan opgezogen zijn. Straks is hij er klaar voor, maar zijn zus nog niet. “Hij gaat niet alleen, hoor. Dat mag niet van mij. Ik ga mee; zeker op de grote stukken.” Hoezo erfelijk belast? Naschrift Oproep van Jules: wie heeft of weet er nog een zeewaardig jachtje wat al jaren ligt te wachten op een nieuwe eigenaar die er goed voor zal zorgen en met haar op zoek wil naar avontuur? Liefst voor weinig of niks, of voor een goede fles wijn. Moet groot genoeg zijn voor een jonge zeezeiler en z’n gitaar.

17 december 2017

JARIG OP HET WATER

“37, 38, 39, 40, en kom op, de laatste 10….”, brult Jules over het stille Grevelingenmeer. Hij beult zijn ouders af. Wij luisteren braaf naar zijn telling als slagroeiers. En met ons de andere roeiers die ochtend. Het is werkelijk een prachtige, zonnige, zondag de week voor Kerst. De steigers zijn spiegelglad. De kou zit diep in m’n vingertoppen. De lucht is blauw. Als de bomen achter de dijk maar een paar groene blaadjes zouden hebben, zou je denken aan de perfecte lenteochtend. Nu is het een perfecte (bijna) winterzondag, met geen levende ziel op het water om half tien. Als we de Grevelingen oversteken naar Bruinisse zien we één zeilbootje en één zeehond. Verder stilte… uh, als je tenminste het gebrul van Jules wegdenkt. Zijn vaste telritme is als een metronoom, zo automatisch, dus je hoort het wel, maar ook weer niet. Mijn handen zitten om de roeiriemen geklemd en mijn armen en lijf bewegen mee op de telling, ondertussen kijk en luister ik naar de omgeving. Paul is vandaag jarig en we zitten weer op het water. Hij is helemaal blij, “dan herinner ik me ten minste deze dag, dit jaar.” Hij trakteert slagroomsoesjes. Twee jaar terug voeren we op z’n verjaardag langs de kust van Schotland het bochtje om richting het Caledonisch Kanaal. Boot afleveren op de korte donkere dagen voor Kerst. Lange nachten, en al wachtlopend, in de eerste uren van de nacht je verjaardagscadeau uitpakken. Hij werd 50. Dat vergeet je dus nooit meer. Hij krijgt alvast 1 Snicker. Bij thuiskomst liggen de overige 49 op hem te wachten. 18 jaar geleden had Paul ook het geluk tijdens een nachtwacht met een luide toeter van mij gewekt te worden op onze oversteek naar de Carieb. Je bent jarig of niet. Een grote kom alleen gevuld met slagroom als culinaire verrassing, met de wind mee, in korte broek. En als cadeautje: mij gehuld in een nieuwe Nederlandse vlag. Een jaar later weer op z’n verjaardag een nachtwacht. Deze keer achter ons anker in de Amerikaanse staat Georgia in verband met een afgegeven tornadowaarschuwing. Koffie en taart houden hem wakker. Zo heeft Paul al aardig wat bijzondere decemberverjaardagsboot- momenten. Ondertussen roeien we terug via de kleine dijkopening aan de westkant van de haven van Bruinisse terug de Grevelingen op. De zon schijnt nog volop; de eerste winterse buien hangen aan de horizon. Als ik tussen de twee eilandjes van de Mosselbank doorroei, ben ik zo blij dat het plan van het toeristische Pirateneiland op het westelijke eiland op de plank is verdwenen of zelfs van die denkbeeldige plank is afgevallen. Kijk ik over mijn linkerschouder dan verrijzen de reuzen van nieuwe windturbines op de Philipsdam. Op zee verfoei ik soms ook de horizonvervuiling, maar ben ook bezig met de verduurzaming, alternatieve energiebronnen, mijn eigen carbon voetafdruk. Dus zo roeiend op de Grevelingen kom ik weer tot de conclusie: laat ze die windmolens maar op zee plaatsen en uitbreiden en niet op land. Had ik toch eerder mijn stem moeten laten horen…. ’s Middags lees ik over een burgerinitiatief “stopdebouwvanwindmolensopland.nl”. Ik ga er deze kerstvakantie eens in duiken. Eerst verder met Pauls verjaardag vieren. Rest mij je een mooi, zonnig 2018 toe te wensen met ook een bijzonder verjaardagsmoment op het water.

#25

Eerdere Jaren

LEES VERDER IN ARCHIEFKAST 2.

1 februari 2018

USP

De regen komt horizontaal tegen ons kantoorraam. Het water in de Grevelingen beukt over het dammetje in de geul. Ik vermijd de boten op de kant, opgesteld als een rij dominostenen, waar een spreekwoordelijk musje een ramp kan veroorzaken. Maar ook januari gaat voorbij zonder grote schade op de haven.Ik vaar, op papier, de Duitse Bocht in naar Denemarken en Zweden. Twee dagen later kijk ik even in Boulogne-sur-Mer en reken in detail aan het tij naar Eastbourne. Colin van Limehouse Marina heeft al gebeld. En we hebben besloten het verzandende Molengat bij Texel maar te laten voor wat het is. Als goed ondernemer leg je voor jezelf de lat hoog en werken we hard aan de vernieuwing van de website. Mocht je denken dat we iedere dag uitslapen tot 10 uur of vakantie vierend op de Bahama’s rondhangen, helaas , nee, …. Mmmm misschien moet ik toch de boel herstructureren en dat boek van Jules “The 4-Hour Work Week” opnieuw lezen. Het maken van een nieuwe website werkt inspirerend. We doorzoeken ons fotoarchief . Ik heb alle reizen van OceanPeople op een rij gezet en er zijn veel “jee, kijk hier”-momenten. We zetten de melancholie van een kerstperiode dit jaar gewoon even door tot de site klaar is. We hebben aardig wat discussie rondjes over het website-ontwerp en de inhoud achter de rug. En ik heb het zwaarste onderwerp op tafel gegooid: wat maakt OceanPeople bijzonder? “Paul, wat is jouw Unique Selling Point?” Er komt een stortvloed aan kreten: kwaliteit, kunde, passie, bootkennis etcetera etcetera etcetera... “Paul, wat is het nou echt! Je vergeet het allerbelangrijkste!” Een groot vraagteken verschijnt aan de overkant van de tafel. “Jouw pindarotsen natuurlijk!” Dé afsluiter van elke Potluck bij een Adventure Cruise op de zomeravond. “Dáárom gaan mensen mee”, zeg ik glimlachend. Al heel wat jaren wordt Paul gevraagd, of beter “gesmeekt”, om zijn recept van zijn fameuze pindarotsen prijs te geven. Af en toe brabbelt hij snel de ingrediënten en een verwerkingsproces à la de Zweedse kok uit de Muppetshow. Dus, op onze nieuwe website komt een speciale receptenpagina waar het Geheim der Geheimen wordt onthuld. Is dit erg? Geven we daarmee ons USP op? Néé, het blijft Pauls voorrecht deze goddelijke rotsen, in diverse uitvoeringen, te presenteren op de Potluck. Concurrentie wordt dan niet getolereerd. Maar misschien is Paul over te halen een Masterclass te geven waar de kunde van de meester overgebracht wordt aan de leerlingen. Ik offer me op om plaats te nemen in het proefpanel. Ter voorbereiding ga ik deze maand vasten. En over USP’s gesproken: ik nodig iedereen uit om zijn/haar culinaire USP naar ons te mailen ter publicatie op onze site, voorzien van recept én foto.

#26

20 december 2018

TRAIL BY THE SEA

Het is begin november, zondagochtendvroeg, als Paul, Sivy en ik door een nog verlaten Renesse lopen. De zon schijnt, maar het is koud, fris. Ik ril, maar dat kan ook van de zenuwen komen. Ik loop in sporttenue, met mijn twee supporters, door de dorpsstraat waar de vertrek- en aankomstboog en de drangrekken een stilleven vormen. “Als ik er nu alvast even onderdoor ren, jij maakt een foto terwijl ik juich, dan hebben we dat maar vast gehad. Dan kunnen we nu weer naar huis”, zeg ik lachend hoopvol tegen Paul. “Nee mam, dat kun je niet maken”, roept Sivy. Jammer, dan toch maar op zoek naar de inschrijftafel in het dorpshuis voor mijn eerste halve marathon. En sinds kort ben ik me er van bewust dat het niet alleen 21 km hardlopen is over asfalt, maar ook nog over het strand, door de duinen, en onderaan de begroeide dijk over de betonblokken bij Scharendijke. We zijn groepje nr 3 in de lege zaal; tegenover me zit een man met een t-shirt van de marathon van Gent van 1 week eerder; en naast me neemt een man plaats die dit ook als maandelijkse activiteit afvinkt. Ik voel me echt zó’n beginner. Honderden vullen het uur erna de ruimte, ik moet dit ook kunnen. We zien Anton ook binnenkomen. De veroorzaker van het spontane idee geroepen in juli op de steiger in Fowey, tijdens de Sail Scilly tocht. We waren net terug van een geweldig, uitputtend, loop-1,5 uurtje van de haven over de beboste heuvels, langs de baaitjes met stranden, naar de rood-wit geblokte vuurtoren op Gribbin Head. Prachtig zomerweer, vertrokken voor alle zomergasten de kronkelende straat door Fowey innemen. Als ik later de heuvel afren vanaf de vuurtoren, besluipt me een intens gevoel van geluk. Het uitzicht is fenomenaal langs de hoge rotsen over zee, met de inham naar Fowey. Jules rent al voor me uit, maar ik moet even stoppen voor een foto. De rest van het hardloopgroepje neemt een andere route terug, om een rondje te lopen. “Als we dit kunnen, kunnen jullie ook meedoen aan de Trail by the Sea, in november.” Sinds juli sta ik dus ingeschreven voor de uitdaging van een halve marathon. Volop tijd om te oefenen en ons repertoire uit te breiden van 10-12 km naar de 21,1. Maar ja, 2018 is een mooi jaar, maar ook een intens verdrietig jaar. De inspiratie voor mijn zeebrieven was niet aanwezig, want hoe kun je schrijven over “leuke” dingen, als je weer een telefoontje krijgt dat je moeder van 85 met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Het hoort bij het leven, mijn familie en ik zijn niet de enigen in deze situatie, je komt in een wereld terecht waar je niet wilt zijn, je kunt er boek over vol schrijven, en het slurpt energie en vult je gedachten. Hardlopen helpt wel, net als op het water zijn en de zoute zee snuiven. 11 september is mijn moeder overleden, nog nadat we over onze mooie zeereizen hebben kunnen vertellen. De stilte van die ochtend kwam als een rolwolk over me heen gedenderd. Stilte, zo intens. En definitief. Dan volgt drukte, en langzaam gaat het weer over naar een normaler geluid. En het hardlopen… dat schiet er even bij in, en wordt weer opgepakt want er staat een loop gepland begin november, in Renesse. Het startschot klinkt, ik vind mijn eigen tempo, ik ga dood op het strand, moet dan nog 15 kilometer, wordt aangemoedigd door mijn enthousiaste supporters, en volbreng de 21 km Trailen in 2 uur en 35 minuten (netto 02:34:34). Anton is dan al over de finish en roept me de laatste bocht door naar de eindstreep. Ik trotseer de spierpijn de dagen erna en bedenk nu lachend dat een trainingsrondje van 10 km “niks” meer voorstelt. Ook volgende zomer gaan we weer overal waar we met de boot komen langs het water een rondje hardlopen op zoek naar de volgende Trail by the Sea.

#27

15 januari 2020

MIJN TOEKOMSTIGE RECORDPOGING

In september kom ik een berichtje tegen over Jeanne Socrates, een Britse van 77 jaar die 8 september op Vancouver Island afmeert na 330 dagen solo non-stop de wereld rond gezeild te hebben. Details: zeilend op een 11,5 m jacht Nereida, type Najad 380. Gevestigd record: ‘oudste mens zeilend non-stop de wereld rond’. 7 Jaar geleden had ze al het record ‘als 70-jarige de oudste vrouw non-stop de wereld rond’ op haar naam geschreven. Die eerste zin roepen al zoveel gedachten op: • Socrates: wat een beroemde naam, familie van de Griekse filosoof uit de periode 400 jaar v.Chr.? • Vancouver Island: Canada, Vancouver, herinneringen uit 1992. Toen niet de uitstap naar Vancouver Island gemaakt, maar naar Alaska gereden. ‘Gemiste kans’ denk ik nu, jaren later. • 330 dagen solo non-stop de wereld rond: zou ik dat nou leuk of niet leuk vinden, overall beschouwend? 330 dagen, solo, én non-stop? Ben er nog niet over uit. Vind het wel een uitdaging. • 77 jaar: dan wil ik ook nog zeilen! Absoluut! Eén zin en dan zoveel gevolgschade: “Paul, als ik 77 ben, ga ik de wereld rond, non-stop, solo.” Het antwoord komt al snel: “Da’s ook niet gezellig. Ik ga mee; ik vaar wel naast je; en we gaan wel aanleggen onderweg, hoor.” Maar dan heb ik niet het record: oudste mens non-stop zeilend de wereld rond. Als we nou “het onderweg aanleggen” weglaten, hebben we ieder het solo-record. Hoewel, Paul is 8 maanden ouder dan ik. Dan gaan we maar op 1 boot rond, als ‘oudste echtpaar’ non-stop. Ook leuk. Is dat record een doel om na te streven? Hierop zullen meerderen zeggen: Ja. En mogelijk evenveel geven het antwoord: Nee. Zoals met zoveel dingen in de huidige samenleving: 1 onderwerp, 2 groepen, lijnrecht tegenover elkaar. Het septemberbericht geeft in ieder geval maanden later nog steeds ‘food for thought’. En inspiratie om ook over ruim 20 jaar de wereldzeeën te (blijven) bezeilen. Exact 20 jaar geleden maakte ik mijn eerste oceaanoversteek. De kersttijd was ideaal om alles weer de revue te laten passeren. En vraag me niet wat ik op 15 januari 2009 of 2013 deed, maar 15 januari 2000 en 15 januari 2001 weet ik nog precies. Ik doe verwoede pogingen om niet te blijven hangen in ‘ons Rondje Atlantic’, maar de interne harde schijf heeft er wel een speciale partitie voor gereserveerd die nog steeds niet spontaan gereset is met de een of andere update. Gelukkig! Op dit moment staan er weer voldoende nieuwe vaartochten op mijn planning, groot en klein. En in 2021 in ieder geval ook weer een stukje echte oceaan, met een aantal dagen achtereen ‘niets tot aan de horizon’. Voor de langere termijn laat ik mijn recordpoging-idee sluimeren op de achtergrond. 20 jaar is nog een hele tijd, maar ook zo voorbij. We gaan er maar eens ernstig van genieten, iedere dag opnieuw. Deze week heb ik slechts (of ‘zelfs’, ’t is maar hoe je het bekijkt) 1,5 uur op het water gezeten: vanaf 9 uur op de maandagochtend, een fantastische start van een werkweek in januari. We halen Shaula op bij Marco Bijl, de tuiger in Brouwershaven. Shaula is voorzien van nieuwe Dyform-verstaging, na 9 jaar en 35.000 zeemijl. Aan de oude verstaging was niets te zien, maar na het zoveelste ontmastingsverhaal afgelopen jaar en naderende ‘houdbaar tot’ datum in verzekeringstechnische zin, was het tijd voor deze onderhoudsklus. Dat hoeven we nog maar 2 keer te herhalen en dan staan de voorbereidingen van mijn recordpoging al bijna voor de deur. In de tussentijd ga ik voor nog vele andere leuke avonturen.

#28

19 maart 2020

WIND WZW 5-6 BFT, SPOEDIG 6-7 BFT, LATER….

8-9 Bft. De komende dagen blijft het hard waaien. Het pad dat het lagedruksysteem gaat volgen, is nog niet helemaal duidelijk. De verschillende weermodellen geven elk een ander beeld. Diverse scenario’s zijn mogelijk. In 1 model komt er ook nog een front achteraan met heftig onweer en buien met forse windstoten, voor de rust wederkeert. In een ander model wordt rekening gehouden met een minder heftige afloop. Een gewoon marifoonbericht midden in een januari- of februarimaand, met de ene winterstorm na de ander. Niks aan de hand, althans, je denkt ‘gelukkig zit ik niet op zee’; je kijkt uit het raam, je denkt even aan je bootje. ‘Ligt ze goed in het water tussen de palen? Extra lijntje.’ Of: ‘gelukkig staat ze in de loods, onder een winterdekje.’ Nu, donderdag 19 maart, is er niets ‘gewoon’. We zitten met z’n allen in een thriller. Ieder heeft zijn eigen beeld gevormd. Wij werken met z’n tweeën nog op kantoor; bijna een thuisisolatiesituatie. Door het mooie weer was het de afgelopen dagen druk op de haven. Vandaag niet meer. We zagen vele auto’s voorbij ons raam rijden naar de boten op de kant, hier op de parkeerplaats. Na al die weken van wind, regen, prutweer, eindelijk het weer om aan je bootje te klussen. Er liepen kinderen omheen, thuis van school. Op zich staat een ieder op meer dan 1,5 m afstand van elkaar te werken. Maandag was er nog een fotoshoot van een bruidspaar op de bezoekerssteiger, mét familie. Dat zien we nóóit op een maandag, in maart. ‘Geen feestje die avond in een restaurant,’ denk ik. Toch kijken we anders naar het tafereel dan anders. ‘Mag dit eigenlijk wel?’ Jules is ook thuis van kamers uit Tilburg,… ja Brabant…. De uni zit op slot. Hij was al thuis gekomen, gewoon, voor het weekend. De ontwikkelingen gaan zo snel, dat hij en wij besluiten dat hij in Herkingen blijft en hij gaat dinsdag op en neer met de auto om de rest van zijn studieboeken te halen. Tentamens zijn uitgesteld. Een dik boek Marketing, Fiscale economie, … vakken die zeer nuttig zijn. Jules wil ook in de zaak. Maar gaan al die theorieën nog op over een paar weken/maanden? Wordt er niet op één grote resetknop gedrukt in de (nabije) toekomst die al die uitgedokterde ondernemingsplannen, marketingplannen, communicatieplannen overboord gooit? Wij bestaan dit jaar 19 jaar. Alle wateren om ons heen worden gesloten, havens zijn niet meer toegankelijk. Klanten mailen dat hun boot niet meer uit de winterstalling gehaald wordt. Alles komt tot stilstand. Ik weet niet hoe het jullie, jou, vergaat. Wij werken, werkten tot gisteren, nog door aan de grote projecten. Maar diep van binnen knaagt er iets. Op zich voelt het gezinsleven thuis nu als een oceaanoversteek met z’n vieren op de Shaula. Geen bezoek van buiten, proviand voor onderweg, gesprekken en discussies met elkaar over meer zaken dan huiswerk/school. Het beslistraject van de overheid is op dit moment wel interessant om te bekijken vanuit psychologisch aspect. Gezondheid gaat voor alles, dat staat buiten kijf. Zieke mensen, mensen die het niet halen, overal in de wereld. Afgrijselijk. Maar als ik dat aspect van deze coronacrisis toch even in een donker kamertje wegdruk, zie ik grote overeenkomsten met diverse situaties de afgelopen 19 jaar over “go/no go”-beslissingen. Een weersverwachting die je volgt, die je in de loop van een paar dagen ziet veranderen, modellen die elkaar tegen spreken, om vervolgens allemaal weer samen te vallen in een slecht scenario. Het is op het randje, maar we kunnen. Nee, het kan niet, misschien, even wachten tot de volgende update. De pijn zit aan het begin, de pijn zit aan het eind van de tocht, welke pijn nemen we, wat kan deze groep aan, wat is verantwoord? Vele avonden, nachten, vroege ochtenduurtjes hebben we boven de laptop gebogen gezeten, kijkend naar weerkaarten, gribfiles, lokale berichten. Met Paul heb ik discussies gevoerd, bij moeilijke beslissingen naast de wetenschappelijke kant het buikgevoel ook laten spreken, ervaring erbij gegooid en tot een beslissing gekomen. Opschrijven, en met een zo eenduidig verhaal naar buiten tredend voor het palaver voor de groep. Ons motto is altijd geweest: “wat er ook op ons afkomt, we komen er altijd uit.” Er is altijd een plan A, plan B en plan C. Soms wordt onze beslissing niet altijd met een grote lach ontvangen, soms wordt er tegengesproken, tegengeprutteld, tegengesputterd, maar, met de uitleg erbij, aanvaard. Ik kan me zo goed inbeelden hoe en waarom minister Bruins woensdagavond even door z‘n knieën ging bij het kamerdebat. Zo menselijk. Ook wij hebben sinds we met de zee in aanraking gekomen zijn, sinds 1996, letterlijk stormen doorstaan. In Oostende, in de zomer van 1996, heeft een kanaalrat met windkracht 10 Bft, onze Shaula bijna bovenop de kademuur gesmeten. Het water zo hoog en zo woest in de havenkom van de Royal dat de steigers als een rupsbaan op en neer bewegen, Shaula ondertussen aan een lantaarnpaal vastgeknoopt ligt en we na vele angstige uren, als ineengedoken vogeltjes zittend op een betonblok op de kade in de regen, op de boot springen, de lijnen doorsnijden en 1 keer de havengeul oversteken naar de visserssluis. We kregen 1 kans van de havenautoriteiten. Ik heb de oversteek niet in mijn geheugen opgeslagen, herinner me alleen een woeste landing tegen de sluiswand en de vollédige rust na de sluis, achter de hoge gebouwen van de visafslag. Onwerkelijk. Verbaasd zaten we voor ons uit te staren. En naast ons enkele medewatersporters op hun boot. Dit was 1 dag afzien. Ook op de oceaan hebben we enkele, van dat kaliber, avonturen beleefd, maar dat staat niet in verhouding tot een crisis waarbij ziekte en dood voor vele mensen wereldwijd een centrale rol speelt. We worden automatisch door de tijd ingehaald, we komen er automatisch achter hoe heftig de storm gaat worden. Dat het slecht weer wordt, is duidelijk. We zetten alles zo zeevast mogelijk. En varen door met maar 1 doel: heelhuids aan de overkant komen, met behoud van bemanning en schip. Ik wens iedereen een goede gezondheid toe. Zorg goed voor elkaar. Houd contact.

#29

22 april 2020

CORONAHEK

Op 30 centimeter voor de slagboom van onze haven staan 2 hoge hekken aan elkaar. Tijdelijk, maar alweer 2 weken, sinds de week voor Pasen. Misschien tot aanstaande vrijdag, maar ze kunnen er ook zo maar tot 19 mei blijven. Het zijn van die hekken als bij een popconcert, of bij de start van de marathon & 10 km in Rotterdam. Niks mis mee, maar nu staan ze als brede bodyguards mijn weg naar kantoor te blokkeren. Met enige kracht sleep ik er één opzij, loop er arrogant voorbij met de fiets aan de hand. Kruip onder de slagboom door, zet mijn fiets even weg, kruip weer terug en sluit het hek. Lijkt een illegale actie, maar we hebben toestemming in ons eigen kantoor te werken. Een tweede hindernis is het, door de gemeentelijke afgegeven noodverordening, afgesloten openbare toilet. Net voor vertrek thuis ga ik nog een extra keer naar de wc. Een kop koffie minder, een glas thee minder, en volhouden tot ongeveer 12 uur, om dan thuis te gaan lunchen na een noodgang naar de wc. Ik ben de enige vrouw op het afgesloten terrein. De 4 monteurs, 2 havenmeesters en Paul kunnen, moeten, mogen hun toevlucht tot de bosjes nemen. Als het echt niet meer gaat, pak ik m’n fiets en rijd snel naar de B-steiger en stap aan boord van onze Shaula. Afsluiters open, en een paar minuten later weer dicht, terug op de fiets naar kantoor. Gelukkig is het al weken, gelijk aan de coronatijd, mooi weer. Wat een gedoe. Ik verbaas me er over dat dit behoorlijk effect heeft op mijn gemoed. Ik word er recalcitrant van. Als een klein kind kan ik er over blijven doordrammen. ‘Waarom mogen we de sleutel van het nieuwe slot niet? Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ik maak zelf de wc wel schoon.’ En ga zo maar door. Onze maart-april-mei projecten zijn opgeschort. Theoriecursussen naar het najaar verplaatst, maar de rest hangt nog een beetje in de lucht te hangen. We kunnen nog steeds niets met zekerheid herplannen. Ook niet na de persconferentie van 21 april. Ja, ons buikgevoel geeft al wel steeds meer richting, maar definitieve knopen hakken we nog niet. Frankrijk zit tot 11 mei op slot, België tot 3 mei. Wat gaat er daarna gebeuren? Telkens verschuift mijn horizon 2 weken vooruit. Ondertussen zitten we niet met de armen over elkaar; wordt er geklust aan boten en huis; zetten we puntjes op de i van vaartochten, al is de animo afnemend. Een mens doet niet graag iets voor niks, om na noeste arbeid alles in de papiercontainer dan wel digitale prullenbak te gooien. De emoties pieken hoog en dalen diep. En ondertussen glijdt de ene week over in de andere. Het weerbeeld is zeer standvastig geweest. De natuur bloeit en de lammetjes lopen weer als vanouds op de dijk bij ons achter. Een bezoekje aan de supermarkt is niet ‘als vanouds’, met het gekunstelde 1,5 m afstand protocol, schuifspelletjes tussen de schappen en voor de derde keer op rij een leeg schap bij de keukenrollen. En wat is er nog meer veranderd: thuis kookt Sivy iedere avond voor ons, en waren de rollen omgedraaid bij de paaseieren-traditie: Jules en Sivy verstoppen, Paul en ik zoeken. En we waren fanatiek! Je leest natuurlijk wel dat wij en onze directe naasten niet getroffen zijn door het coronavirus, op het omgaan met de maatregelen en de economische effecten na. Ik hoop dat we met z’n allen weer omhoog krabbelen, dat scholen open blijven in mei, dat school- en studiejaar op een goed geregelde manier afgesloten kunnen worden en dat er vanuit de geul in Herkingen gevaren mag worden, net als nu al aan de overkant vanuit Bruinisse. En net als vorige maand wens ik iedereen een goede gezondheid toe. Zorg goed voor elkaar. Houd contact.

#30